Het begin
Door: Harro de Moor
Blijf op de hoogte en volg Harro
12 Januari 2013 | Ecuador, Quito
Nou hier dan alweer mijn eerste reisverslag met op de achtergrond het heldere geluid van de club die aan mijn kamer vastzit.
Wat ik me erg afvroeg was hoe het nou moet zijn om Angelique, mijn ouders en Jolie echt gedag te zeggen op het moment van vertrek. Ik ben namelijk niet iemand die snel zijn emoties gaat tonen op zo'n moment. Achteraf gezien was het lastig maar vond ik het op dat moment nog meevallen. Het idee van mensen echt achterlaten kwam later pas. Lange tijd vond ik het in het vliegtuig eigenlijk heerlijk vertoeven. Onder het genot van meerdere maaltijden geserveerd door immer vriendelijke stewardessen lekker filmpjes en series kijken. Dark Shadows vond ik een 6,5je maar om American Pie the reunion(sorry Rick ik kon niet een half jaar wachten) heb ik wel guitig kunnen lachen.
Verder al meteen geprobeerd te integreren met de Ecuadoraanse jongen naast me, al is dat best lastig als je zelf zo goed als geen Spaans kan en de gesprekspartner nog minder Engels kan. Maar ik ben er wel achter gekomen dat Fernando al 6 jaar in Murcia, España, informatica heeft gestudeerd en nu 3 maandjes teruggaat naar zijn ouders in Ombato, Ecuador.
Afijn ik had dus de tijd van mijn leven in het vliegtuig, maar na een uurtje of 10 begon ik een beetje moe te worden en het toch allemaal weer een stukje dichtbij begon te komen ging ik toch even nadenken. Door de spanning van niet precies weten hoe je terecht komt en de gedachte dat ik mijn vertrouwde leventje met lieve vriendin, veel vrienden en fijne familie begon ik het toch wel een beetje lastig te vinden.
Na uiteindelijk toch maar besloten te hebben om in het vliegtuig te blijven zitten bleek het terecht komen zeer mee te vallen. Ik heb een prima appartementje en ik heb meteen contact gekregen met Kevin en Jos die hier al 4/5 maanden stage lopen en mijn buren zijn. Door hun leerde ik ook Pascal(meisje), Mario(Duitser) en de Engelse Graig kennen. Dat was meteen best gezellig. Samen gegeten en we wilden net gaan stappen toen ik me toch wat minder fit ging voelen. Dat is natuurlijk ook niet raar als je al 22 uur wakker bent en 13 uur in het vliegtuig hebt gezeten. Dus ik besloot het rustig aan te doen de eerste avond.
Dus hier zit ik dan op mijn kamer met de geweldige uitvinding van een kleine laptop en draadloos internet mijn blog te typen.
Het is nu 24:00 uur hier, ik ga maar is slapen.
PS.: bekijk ook de foto's
Wat ik me erg afvroeg was hoe het nou moet zijn om Angelique, mijn ouders en Jolie echt gedag te zeggen op het moment van vertrek. Ik ben namelijk niet iemand die snel zijn emoties gaat tonen op zo'n moment. Achteraf gezien was het lastig maar vond ik het op dat moment nog meevallen. Het idee van mensen echt achterlaten kwam later pas. Lange tijd vond ik het in het vliegtuig eigenlijk heerlijk vertoeven. Onder het genot van meerdere maaltijden geserveerd door immer vriendelijke stewardessen lekker filmpjes en series kijken. Dark Shadows vond ik een 6,5je maar om American Pie the reunion(sorry Rick ik kon niet een half jaar wachten) heb ik wel guitig kunnen lachen.
Verder al meteen geprobeerd te integreren met de Ecuadoraanse jongen naast me, al is dat best lastig als je zelf zo goed als geen Spaans kan en de gesprekspartner nog minder Engels kan. Maar ik ben er wel achter gekomen dat Fernando al 6 jaar in Murcia, España, informatica heeft gestudeerd en nu 3 maandjes teruggaat naar zijn ouders in Ombato, Ecuador.
Afijn ik had dus de tijd van mijn leven in het vliegtuig, maar na een uurtje of 10 begon ik een beetje moe te worden en het toch allemaal weer een stukje dichtbij begon te komen ging ik toch even nadenken. Door de spanning van niet precies weten hoe je terecht komt en de gedachte dat ik mijn vertrouwde leventje met lieve vriendin, veel vrienden en fijne familie begon ik het toch wel een beetje lastig te vinden.
Na uiteindelijk toch maar besloten te hebben om in het vliegtuig te blijven zitten bleek het terecht komen zeer mee te vallen. Ik heb een prima appartementje en ik heb meteen contact gekregen met Kevin en Jos die hier al 4/5 maanden stage lopen en mijn buren zijn. Door hun leerde ik ook Pascal(meisje), Mario(Duitser) en de Engelse Graig kennen. Dat was meteen best gezellig. Samen gegeten en we wilden net gaan stappen toen ik me toch wat minder fit ging voelen. Dat is natuurlijk ook niet raar als je al 22 uur wakker bent en 13 uur in het vliegtuig hebt gezeten. Dus ik besloot het rustig aan te doen de eerste avond.
Dus hier zit ik dan op mijn kamer met de geweldige uitvinding van een kleine laptop en draadloos internet mijn blog te typen.
Het is nu 24:00 uur hier, ik ga maar is slapen.
PS.: bekijk ook de foto's
-
12 Januari 2013 - 09:27
Jolie:
Hey broertje!
Je ligt nu net een paar uurtjes te slapen, bij ons is alweer 9 uur sochtends op zaterdag. Ik ben net wakker ;)
Ik ben blij dat het allemaal zo goed gegaan is.
Het was voor mij ook wel een vraag hoe het zou zijn om afscheid te nemen, voor 5 maanden. Op het bewuste moment is het besef er nog niet echt. Ik denk dat dat besef voor mij nog moet komen. Hopelijk pas over 4 maanden, dan kom je alweer bijna terug!
Stiekem heb ik een beetje zitten aftellen tot het moment dat je ongeveer aan zou moeten komen. Ik was ook heel blij toen ik na een bioscoopje (Life of Pi, waarin iemand een schipbreukeling wordt), van papa hoorde dat jij in je apartementje zat, op dat moment nog alleen.
Zo mooi om dan nu te horen dat je eigenlijk in heel korte tijd meteen zoveel mensen hebt leren kennen!
Slaap lekker nog ff.
Kan niet wachten tot je volgende verhaal!
Kus -
12 Januari 2013 - 09:32
Inge:
Mooi verhaal Harro, fijn dat al leuke mensen om je heen ontmoet hebt. Je hebt vast en zeker heerlijk geslapen na zo'n dag vol emoties. Geniet van je eerste dagen en leuk dat wij mee kunnen genieten. X -
12 Januari 2013 - 10:32
Dick En Martha:
Ha Harro, leuk dat je daar al gelijk wat mensen hebt ontmoet en een mooi appartementje hebt!
Wij wensen je veel succes en plezier toe! -
12 Januari 2013 - 12:10
Reba:
Mooie verhalen! Lekker stukje om me dag mee te beginnen man! Nog heel veel plezier! -
12 Januari 2013 - 19:41
Peter:
He Harro,
Het was toch wel even heftig om je gedag te zeggen voor 5 maanden. Ik heb stiekum wel even gehuild. Maar boven al ben ik apetrots op je en ervan overtuigd dat je 5 geweldige maanden voor je hebt, vol avontuur. Het zal zo nu en dan wel spannend zijn zoals bij de douane.
Je appartement ziet er goed uit en ik vroeg me gisteravond, toen je me SMSte hoe het zou zijn zo alleen op je kamer en dan kom je al aanzetten met diverse contacten. Geweldig toch!
Heel fijn weekend en blijf vooral zulke leuke stukjes schrijven.
X -
13 Januari 2013 - 13:43
Harry:
He Harro,
leuke verhaaltjes. Ik ben benieuwd wat er allemaal gaat komen aan avonturen!
Fijne tijd daar!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
