De stad waar alles kan
Door: Harro de Moor
Blijf op de hoogte en volg Harro
29 Mei 2013 | Bolivia, La Paz
La Paz
Met Drew en Eve ging ik naar de partyhostel pur sang, Wild Rover. In de anderhalve week in La Paz heb ik echt hele toffe dingen gedaan en leuke mensen ontmoet. Ik ben facefirst van een 17 verdiepingen hoge flat naar beneden gelopen. Dat was echt heel vet. Dat moment dat je van een verticale houding naar een horizontale moet is echt tof en dan als je op de helft van het gebouw zit dan moet je jezelf afzetten en dan laten ze je het laatste stuk met vrij val naar beneden gaan.
Ook is de verjaardag van Ignas nog even goed gevierd. Daar heb ik ook Tom ontmoet en besloten om met hem en Freek de Huayna Potosi te gaan beklimmen. Dat is een berg van 6088 meter hoog. Dat was echt heul erg zwaar. De eerste dag werden we naar de eerste basecamp gereden op 4700 meter hoog. Die dag gingen we op een dichtbijgelegen gletsjer ijsklimmen oefenen en wennen aan de hoogte. De 2e dag gingen we naar de 2e basecamp op 5130m lopen met de grote backpack vol en nog wat in mijn kleine backpack met allemaal spullen die we de laatste dag nodig hadden zoals pikhouweel, helm, plastic bergschoenen, pinnen voor op ijs lopen en nog heel veel warme kleding. Dat was al best zwaar. En lampie, een Engelse jongen, die zo slim was om de dag nadat hij terug kwam van de jungle op zo’n 50 meter hoogte deze klim te gaan doen had het die dag al vrij moeilijk. Deze dag hebben Tom en ik nog op een gletsjer op 5200 meter hoogte wat metertjes gemaakt met de ski’s onder de voeten.
De laatste dag beloofde een hele zware dag te worden. We moesten daadwerkelijk naar de top en daarna helemaal afdalen terug naar 4700 meter hoogte. We moesten om 12 uur ’s nachts opstaan en om 1 uur vertrekken zodat we rond 6 uur op de top zouden zijn. Tom, Freek en ik gingen best lekker maar Lampie kon het op 5300 meter al niet meer bijhouden. Dat was kut omdat je in principe met niet meer dan 2 mensen op 1 gids mocht. Uiteindelijk hadden we erg veel geluk dat Carlos wel met ons 3en naar de top wilde en dat de andere gids met Lampie terug kon. De klim was zwaar maar ik voelde me nog best prima alleen op 6000 meter toen we echt een stukje moesten klimmen kwam het kleine blokje chocola dat ik gegeten had wel eruit. En daarna voelde ik me weer topfit om de laatste honderd meter over een smalle richel naar de top te lopen. Eenmaal op de top was wel een emotioneel momentje, ik denk door de prestatie en gewoon omdat het supermooi was. Na een Piece of Cake gegeten te hebben moesten we weer terug lopen naarde 2e basecamp. Daar waren we echt naar de klote, maar na 3 kwartier pauze voor een kopje soep en onze spullen pakken moesten we toch die laatste 400 meter nog afdalen met zware bepakking. Ik was blijk toen we eenmaal beneden waren. Ik heb die nacht heeerlijk geslapen.
De dag erna was het Koninginnedag, toch niet zo’n hele lange nacht gemaakt omdat we om 8 ’s ochtends de kroning van Willem gingen bekijken in een Nederlandse kroeg. Toch weer een emotioneel momentje erbij:p. Was ook heel apart toen we later op de dag onderweg naar de ambassade op de nationale radio ineens ‘Willem Alejandro’ hoorden gevolgd door ‘In de naam van…’ gevolgd door Spaanse vertaling. Blijkt toch best groot nieuws te zijn.
Voor de ambassade had ik een overhemdje geleend van Tom, een oranje dasje gekocht op straat en mijn haartjes strak gedaan en plots veranderde ik van backpacker naar iemand die perfect tussen de carrièretijgers en proletariaat van Nederland paste. Dat feestje was echt leuk: Bitterballen, haring, cocktails en onbeperkt bier. Verder waren de mensen ook nog leuk. De rest van de dag besteed in verschillende Nederlandse kroegen en in Loki hostel die het ook groots aanpakte. Leuke dag.
Verder nog met Roel en Lieveke de Death Road afgefietst wat ook echt heel erg gaaf was. Al was de terugweg in een vol koekblikbusje met fietsen op het dak met hoge snelheid de Death Road op nog wel enger dan de weg naar beneden. Met de dag eindigend met een ‘standaard’ stapavond beginnend in Wild Rover gevolgd door Hard Rock café en voor de doorzetters staat dan de hele aparte ervaring ‘Route 36’ op het programma.
Die dag daarna met 2 uur slaap vroeg opgestaan om souvenirs te kopen, pakje versturen, kaarten schrijven, op de post doen, de heksenmarkt bekijken gevolgd door ‘Valle de la Luna’ en het uitzichtpunt van La Paz te doen met Fama. Daarna was ik toch echt moe en ging ik op tijd naar bed om de volgende dag het vliegtuig naar Sucre te pakken.
Met Drew en Eve ging ik naar de partyhostel pur sang, Wild Rover. In de anderhalve week in La Paz heb ik echt hele toffe dingen gedaan en leuke mensen ontmoet. Ik ben facefirst van een 17 verdiepingen hoge flat naar beneden gelopen. Dat was echt heel vet. Dat moment dat je van een verticale houding naar een horizontale moet is echt tof en dan als je op de helft van het gebouw zit dan moet je jezelf afzetten en dan laten ze je het laatste stuk met vrij val naar beneden gaan.
Ook is de verjaardag van Ignas nog even goed gevierd. Daar heb ik ook Tom ontmoet en besloten om met hem en Freek de Huayna Potosi te gaan beklimmen. Dat is een berg van 6088 meter hoog. Dat was echt heul erg zwaar. De eerste dag werden we naar de eerste basecamp gereden op 4700 meter hoog. Die dag gingen we op een dichtbijgelegen gletsjer ijsklimmen oefenen en wennen aan de hoogte. De 2e dag gingen we naar de 2e basecamp op 5130m lopen met de grote backpack vol en nog wat in mijn kleine backpack met allemaal spullen die we de laatste dag nodig hadden zoals pikhouweel, helm, plastic bergschoenen, pinnen voor op ijs lopen en nog heel veel warme kleding. Dat was al best zwaar. En lampie, een Engelse jongen, die zo slim was om de dag nadat hij terug kwam van de jungle op zo’n 50 meter hoogte deze klim te gaan doen had het die dag al vrij moeilijk. Deze dag hebben Tom en ik nog op een gletsjer op 5200 meter hoogte wat metertjes gemaakt met de ski’s onder de voeten.
De laatste dag beloofde een hele zware dag te worden. We moesten daadwerkelijk naar de top en daarna helemaal afdalen terug naar 4700 meter hoogte. We moesten om 12 uur ’s nachts opstaan en om 1 uur vertrekken zodat we rond 6 uur op de top zouden zijn. Tom, Freek en ik gingen best lekker maar Lampie kon het op 5300 meter al niet meer bijhouden. Dat was kut omdat je in principe met niet meer dan 2 mensen op 1 gids mocht. Uiteindelijk hadden we erg veel geluk dat Carlos wel met ons 3en naar de top wilde en dat de andere gids met Lampie terug kon. De klim was zwaar maar ik voelde me nog best prima alleen op 6000 meter toen we echt een stukje moesten klimmen kwam het kleine blokje chocola dat ik gegeten had wel eruit. En daarna voelde ik me weer topfit om de laatste honderd meter over een smalle richel naar de top te lopen. Eenmaal op de top was wel een emotioneel momentje, ik denk door de prestatie en gewoon omdat het supermooi was. Na een Piece of Cake gegeten te hebben moesten we weer terug lopen naarde 2e basecamp. Daar waren we echt naar de klote, maar na 3 kwartier pauze voor een kopje soep en onze spullen pakken moesten we toch die laatste 400 meter nog afdalen met zware bepakking. Ik was blijk toen we eenmaal beneden waren. Ik heb die nacht heeerlijk geslapen.
De dag erna was het Koninginnedag, toch niet zo’n hele lange nacht gemaakt omdat we om 8 ’s ochtends de kroning van Willem gingen bekijken in een Nederlandse kroeg. Toch weer een emotioneel momentje erbij:p. Was ook heel apart toen we later op de dag onderweg naar de ambassade op de nationale radio ineens ‘Willem Alejandro’ hoorden gevolgd door ‘In de naam van…’ gevolgd door Spaanse vertaling. Blijkt toch best groot nieuws te zijn.
Voor de ambassade had ik een overhemdje geleend van Tom, een oranje dasje gekocht op straat en mijn haartjes strak gedaan en plots veranderde ik van backpacker naar iemand die perfect tussen de carrièretijgers en proletariaat van Nederland paste. Dat feestje was echt leuk: Bitterballen, haring, cocktails en onbeperkt bier. Verder waren de mensen ook nog leuk. De rest van de dag besteed in verschillende Nederlandse kroegen en in Loki hostel die het ook groots aanpakte. Leuke dag.
Verder nog met Roel en Lieveke de Death Road afgefietst wat ook echt heel erg gaaf was. Al was de terugweg in een vol koekblikbusje met fietsen op het dak met hoge snelheid de Death Road op nog wel enger dan de weg naar beneden. Met de dag eindigend met een ‘standaard’ stapavond beginnend in Wild Rover gevolgd door Hard Rock café en voor de doorzetters staat dan de hele aparte ervaring ‘Route 36’ op het programma.
Die dag daarna met 2 uur slaap vroeg opgestaan om souvenirs te kopen, pakje versturen, kaarten schrijven, op de post doen, de heksenmarkt bekijken gevolgd door ‘Valle de la Luna’ en het uitzichtpunt van La Paz te doen met Fama. Daarna was ik toch echt moe en ging ik op tijd naar bed om de volgende dag het vliegtuig naar Sucre te pakken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
