Ging niet zoals verwacht

San Pedro de Atacama
San Pedro begon al goed. Toen we bij de grens kwamen, gingen ze onze tassen controleren. Toen mijn tas door de machine ging werd ineens heel heftig gereageerd en ik moest hem leeg halen. Bleek dat ik 2 appels had en ik had op mijn papiertje geschreven dat ik niks van planten of delen daarvan bij me had. Ignas had 2 bananen bij zich. Ze zeiden dat we 200 dollar pp moesten betalen omdat we gelogen hadden op het formulier, dat was wel even erg verassend. Ze moesten dan ook wel een beetje lachen om onze reactie(Que….?). Na een beetje doorpraten en zeggen dat we niet wisten dat we een fout maakten mochten we het formulier opnieuw invullen en toen was alles goed.
Het stadje is op zich wel mooi. Heel zanderig en wittige huisjes en er hangt een beetje een campingsfeertje. Veel toeristen, mensen aan t fietsen en de prijzen in de winkeltjes zijn hoog. Het hostel waar we in kwamen was wel chill alleen wel dubbel de prijs van wat we gewend waren en we hoorden meteen dat we maar 1 nachtje konden blijven omdat het weekend helemaal volgeboekt was doordat de Chilenen een lang weekend hadden door een nationale feestdag. We besloten in dit hostel te blijven en de dag te besteden om een ander hostel te zoeken, de activiteiten voor komende dagen te regelen en de bus te boeken om weg zien te komen van hier want het is nogal duur om in San Pedro te leven. We dachten het allemaal goed geregeld te hebben. Twee dagen mountainbiken, de eerste dag naar zoutmeertje waar je schijnt te kunnen drijven zoals in de Dode zee en de 2e dag naar Valle de la Luna om de zonsondergang te zien, de dag erna naar Argentinië met de bus. De eerste dag mountainbiken in droogste woestijn ter wereld was in de regen. Die regen was het begin voor een hoop meer problemen. Terug in San Pedro waren alle straten, die normaal uit droog zand bestaan, veranderd in modderpoelen. En het was nog aan het regenen dus het werd alleen maar erger. De gebouwen zijn natuurlijk niet berekend op regen dus elk gebouw waar we kwamen lekte het. Als logisch gevolg van gebouwen die niet tegen water kunnen en een stadje die gebruik maakt van elektriciteit was er ook nog kortsluiting, hele stad zonder stroom. Het enige voordeel was dat uit eten bij kaarslicht wel gezellig was.
De volgende dag was het weer helemaal top. De trip naar Valle de la Luna was prachtig en de zonsondergang vanaf VdlL was een van de mooiste ooit gezien. Dus behalve dat je slipper bleven steken in de modder op straat was het een topdag. Totdat we hoorden van de busmaatschappij dat het onmogelijk was om met dus bus te gaan de volgende dag. De weg van San Pedro naar Salta gaat namelijk over een, naar verluid hele mooie, pas die vrij hoog is. Zoals ik eerder gezegd heb ging de regen van 2 dagen eerder voor problemen zorgen. De neerslag waar wij in zaten was ook gevallen op de pas en op die hoogte is dat natuurlijk geen regen maar sneeuw. En aangezien de Chileense overheid het blijkbaar niet interessant genoeg vind om de verbindingsweg van noord Chili met Argentinië open te hebben duurde het eeuwig voordat het traject van 100 km sneeuw schoon gemaakt was.
De eerste dag hadden we het maar gewoon voor lief genomen en gingen we lekker mountainbiken in Valle del Diablo, wat wel weer heel nice was. Die avond hoorde we dat een andere busmaatschappij de volgende dag misschien zou gaan vertrekken. Wij snel daarheen, hoppa 18e op de wachtlijst. Geen idee hoe het kan maar de volgende dag zaten we in de bus, helemaal top. Na zo’n halve kilometer gereden te hebben kwamen we stil te staan bij de grens, we moesten ‘even wachten’. Leek ons een perfect moment om al onze Chileense Pesos om te wisselen voor Dollars. Bleek geen goed idee. Na gedurende dag elk uur gehoord te hebben dat we in 2 uur vetrekken was de bus aan het einde van de dag nog niet weg. Verspilde dag, al konden we er nog wel een beetje om lachen. De hele dag een beetje gechilld, geschreven en Ignas gitaar gespeeld. De dag was oké. Ons werd verteld dat we de volgende dag zouden vertrekken en dat we eventueel in de bus mochten slapen. Nou zo’n gratis overnachting lieten wij natuurlijk niet schieten.
Na een gebroken nacht en wat rugpijn kregen we na het ontwaken te horen dat er die nacht weer een fijn laagje sneeuw was gevallen waardoor we niet direct konden vertrekken. Na dat gehoord te hebben was lachen wel vergaan bij ons. Geen idee wat er verder gebeurd is op die pas de dagen erna maar wij besloten om op een andere manier te reizen. We hoorde dat de pas tussen Chili en Bolivia wel open was, dus de keuze was makkelijk. Terug naar Bolivia. Bolivia, het land van weinig geld uitgeven maar veel krijgen. Heerlijk.